Merry Christmas!

Ay naku mga kapatid! Sorry at talagang napabayaan na ang blog na ito...
Pati Christmas greeting, late!

It's already 26 here... 27 dyan sa inyo...
Pero just the same,

Merry Christmas! Happy New Year!

Kwento na lang ako dito pag balik ko.

Pangkulit Lang...

Post an ANONYMOUS comment with the following:

1. One secret.
2. One compliment.
3. One non-compliment. (Yikes!)
4. Lines from your favorite song.
5. How old you are.
6. How long we've been friends.
7. And a hint to who you are.

Hehe... Wala lang!

The Corporate World

November 21, 2005

___________________
___________________
___________________
___________________

Dear Sir:

Please accept this letter as my formal notice of resignation from ____________, effective December 15, 2005. The associations I’ve made during my employment here will truly be memorable for years to come.

I hope a one-month notice is sufficient for you to find a replacement for me. If I can help to train my replacement or tie up any loose ends, please let me know.

Thank you very much for the opportunity to work here.

Sincerely,


Rosana N. Padua

Through the Years... Avogadro IV 2001

I was looking through some pictures the other night... at na-inspire ako sa nakita ko.
Share ko lang ang mga happy moments.

Avo 4... iba talaga kayo!

Ang mag-best friends na sila Julie Ann at Celeste back in 1999. Take note, nauna pa sila kay Sadako.

Sabrina Marie

Miss na namin kakulitan mo!

Lorence... nagbibihis para sa CAT

Wala lang!

Si Bennet ang nagle-lecture satin tungkol sa isang math problem na hindi natin masagutan. Tayo pala ang first students ni Bennet.

Si Allan, Marco at Julie ay nag-aaral ng mga langgam...

Isang araw na nagkita-kita kami sa AS parking lot at nag-picturan kami.

Hay... si Marco.

Ever sexy!

Rhea at Vincent.

Sobrang saya din kapag magkakasama tayo sa mga parties o kaya gimmick.

Summer 2002 party.

May gawa pa tayong mga lamp na nasunog naman.

Sa birthday ni Kathy...

Birthday ni Sabrina...

Birthday ni April...

at EK Adventure...

Hay... ang saya!

Marami pang mga pictures dito sakin... share ko rin next time.

Sembreak Kuno!

Dahil nagta-trabaho na ako ay wala na akong sembreak. Ok fine. Tanggap ko na. Wala na akong sembreak, Christmas break, summer break… at mula ngayon ay umaasa na lang ako sa mga paglilipat at pagiimbento ni GMA ng holidays para magka-break ako. Ok lang yun, that’s life! Pero sinong may sabing porque wala na… e hindi na pwede?! Officially oo… pero ang totoo… pwedeng pwede pa rin magpakasaya at mag-feeling estudyante!!!

Avo Party!

Ang walang kakupas-kupas na mga high school classmates ko!
Ewan ko ba… pagdating na pagdating pa lang namin… tawa na kami nang tawa. At yung tawa na tawang-tawa talaga! Hindi ko ma-describe, basta sobrang saya.

Bulacan Paradise!

Dahil nag-hybernate na si Jen sa probinsya… naisipan naming bisitahin… este… bulabugin s’ya! Kaya naman nagbyahe kami papuntang Malolos para magswim… kumain at "kalimutan ang problema." Nag-explore din kami sa Malolos ng onti.

Ang daming memorable moments:
Muntik na kaming malunod pagkatapos ng slide kahit na 5 feet lang ang lalim ng tubig.
Nagslide si Bennet tapos may bata sa foot ng slide… nadaganan tuloy n’ya.
Synchronized swimming number naming nila Momon at Vincent.
May malaking langaw na dumapo kay Vincent.

Hundred Islands!

Kahit mga taga-Pangasinan kami ay first time pa rin naming makarating sa Hundred Islands National Park. Nakaka-aliw s’ya at exciting din makita. Kaya lang… hindi s’ya ganong developed at well maintained. Medyo malayo s’ya at… medyo hindi worth sa trip. Ang main attraction lang naman kasi dun ay ang islands na madami. In terms of swimming at snorkelling… di s’ya okay at sira-sira na rin ang underwater attractions due to dynamite fishing. Sayang.

Trivia... pwede palang maglakad from one island to another. Hehe.


Longest Buffet!

Oh well, alam n’yo na ang storya ng naumsyame naming Guiness experience. Pero masaya pa rin naman… kasi nagdinner pa rin kami at nagpakasaya after magpa-picture amidst the chaos. Yung nasa likod namin ni Mon ay yung pila ng mga nagpapa-refund.

Ay oo nga pala! Magpapa-refund ako!

Abels’ Despedida!

At dahil paalis na si Abel papuntang Canada… nag-attend din ako sa despedida party n’ya. Sayang nga lang dahil onti ang nagpunta at maaga rin ako umuwi.

Abel… good luck d’yan sa Canada! Wag kang makakalimot!

O, sinong may sabi na magiging dull na ang buhay pag kabilang ka na sa working class?!
San ang sunod nating lakad?!

I'M SO EXCITED!!!

Sana December 20 na...
Ayoko nang mag-antay. I'm so bored!

It's okay Mym, I'll buy shoes for you!

We, Fatties.

I was looking at old photos these past few weeks...
Grabe... hindi ko maintindihan...

How did we get from here...

to here...

Kaya nga nago-oatmeal na lang ako sa umaga e. Susunod nito lahat ng kakainin ko yogurt na lang umaga, tanghali, gabi!

Actually... di pa nga obvious sa pic na 'to e. You should see us in person. At nakita n'yo naman from the previous post na wala pa kaming intensyong magpapayat!

Shiyet... siraan daw ba ang sarili!

"It's Like Begging for Food!"

Hay... ang daming nainggit. Ang daming nagsabing, “Ikain n’yo na lang kami.” Kami rin naman ay talagang na-excite, nagpress release, nang-inggit (hehe), naghanda at nagpagutom! Kinundisyon na talaga namin ang mga sarili namin na pipila kami at okay lang mag-antay, na dadahan-dahanin namin ang pagkain para makasulit at talagang titikman namin ang lahat ng dishes sa World’s Longest Buffet. Ready na kami magpa-umaga sa Eastwood. Hold muna ang diet namin ni Momon (Teka... meron ba nun?!) Ready na rin ako magkwento dito na super sayang adventure namin!

Well... oo... World’s Longest Buffet nga s’ya, pero para samin mas dapat s’yang tawagin na...

World’s Longest Line

World’s Longest Wait

World’s Most Empty Buffet Heaters

World’s Most Irate and Sweaty Customers

World’s Longest Walkfest Pabalik sa Parking

World’s Largest Refund

World’s Biggest Let Down

In short... hindi kami nakakain at umalis kami ng Eastwood na gutom. Pero kung nandon kayo at nakita n’yo ang situation dun... masasabi n’yong swerte pa nga kami.

Pag dating namin nakita namin na maraming mga tao na naglalakad na may hawak na plastic na plato. Akala pa namin ay magandang senyales yon. “Okay ‘to a... pwede talagang mag-ikot!” Pero pag dating namin sa registration table, kung saan kukuha ng plato at magpapatatak ng kamay, ay kinabahan na kami. Ang daming mga ale ng may hawak ng plato, pawis na pawis at nakikipagsigawan. Walang pila... chaos talaga.

Pero optimistic pa rin kami... Sabi namin, “Lipat tayo. Baka sa kabila mas madaling magpa-register.” Pag dating namin don... ayun na. Nakita na namin ang listahan ng mga nagbabalik ng tickets. At pagkatapos namin mag-investigate ni Bennet nakita naming karefund-refund nga. Wala nang seats. Lahat ng mga buffet heaters wala nang laman. Walang maisagot ang mga servers kung nasan ang food. At kahit wala nang food, ang dami pa ring nakapila. May lola nga na umupo na lang sa ledge ng fountain at dun na kumain.

Habang naga-analyze kami kung mag-refund ba kami o magtitiis, biglang nagbutt-in ang isang lalaking matanda na medyo gay. “You should get a refund! You don’t wanna stand there and wait. It’s like begging for food!” Ang TARAY! Ok fine!

Kaya fly na kami at nagpabusog somewhere else!

Anything Goes...

Inspired by Benedict's HS scratch notebook... here's my first post na halo-halo ang topic. Hehe.

New Smilies Ulit!
Super saya ng mga bago kong smilies! Gamitin n'yo at pagsawaan!
Pero kung tatanungin n'yo ako kung saan ko nakuha ang mga ito... sorry... madamot ako! Hanapin n'yo na lang sa Google... sus, kayo pa, mahahanap n'yo agad!

World's Longest Buffet
Super excited na kami nila Rhea, Ben, Vincent at Momon dahil dadalo kami sa World's Longest Buffet this coming Saturday sa Eastwood. Kailangan na namin magpa-gutom to the max para matikman lahat ng pagkain! Grabe!

Avo Party
Sa mga Avo friends ko d'yan... Magdecide na kayo kung kailan ang get together! Dadating na lang kami! Gusto n'yo manood ng Paolo Santos sa Wednesday, 26 October? Sa Tapika lang... Katipunan Extension! Walang entrance fee... drink/s lang ang pagga-gastusan. We can have dinner separately or elsewhere na mura since mga 9:30 pm pa naman yun.

Pamasko Para Kay Sabrina Marie at Zyra Marie!
Sa mga Avo friends ulit na merong Christmas gift or letter or anything for Sab or Zyra... I'll be going to the States this Christmas (Kaya ba biglang nag-English?! Nyak!) at maganda sana na kung meron kayong ibibigay sa kanila... e ipadala n'yo na lang sakin at ako na ang magme-mail from there. Parang kagaya nung ginawa ni Sab for us. Give love on Christmas Day!

Tests ni Momon, Loraine at Benedict
Good luck sa inyong tatlo sa mga exam n'yo bukas! Alam namin na kayang-kaya n'yo yan! Haller! Kayo pa! Wag kabahan at isipin na ang buong Avo, sampu ng kanilang mga friends sa Friendster ay naniniwala sa inyong kakayahan! Syempre... asahan n'yo na ipagdadasal namin kayo.

Yun lang!

My New Crush!

Sobrang mahigit isang linggong walang update ang aking blog! Busy sa work... at wala na ring maisip na topic na pwedeng i-chika sa inyo.

Except... My new crush!
Wahaha! Talagang ito ang makakapagpa-update sa kin ng blog! At talagang pinagpuyatan pa! Hehehe!

Anyway... there's this IMAGINE series for SAMSUNG... at ang gwapo ng guy dun sa version for the flat screen TV.... Talagang inabangan ko talaga ang commercial para lang makuha ang mga pics na 'to! Syempre mas maganda kung mapanood n'yo talaga ang commercial kasi maganda rin talaga ang concept at script... nakadagdag pa sa kagwapuhan n'ya! (Yeah, right!)

Hihi!

At Nightfall

I need so much

the quiet of your love

After the day's loud strife;

I need your calm

all other things above

After the stress of life.

I crave the haven that

in your dear heart lies,

After all toil is done;

I need the starshine

of your heavenly eyes,

After the day's great sun.

- Charles Hanson Towne

Hay... Mymah.

Neophyte Tomador

Kahapon ay nag-dinner kami ni Momon sa Pier One. Parang... prelude sa aming up coming grand event... hehe. At syempre after ng dinner, umupo kami sa bar at nag-attempt magpaka-adult at uminom. Actually, hindi talaga kami madalas uminom at napaka-limited ng drinking experiences ko... Shucks... sa sobrang kakontian ay kaya ko lang ikwento lahat!

*Meron yun pumunta kami nila Dea, Pop at Raech sa may Tapika. Nanood kami ng Paolo Santos tapos medyo naka-sense ako dun ng Tequila Sunrise at Vodka Mudshakes. Parang ganon. Not to mention enough second-hand smoke to last me the rest of my life.

*Meron rin yung uminom kami sa Puerto Galera ng Bailey’s Irish Cream na hinaluan namin ng Chuckie. Buti na lang may dala si Vincent na Chuckie, kundi talagang hindi na talaga kami uminom dahil medyo yuck ang lasa. May nabili din kaming SanMig Light non kaya lang di talaga namin feel ni Rhea. Ang wholesome talaga namin kasi kahit na safe at bakasyon mode talaga kami ay hindi pa rin namin tinodo ang pagiging wasted.

*Meron din yung mga nakaraan kong birthday celebration at iminom kami ng Mule at Vodka Mudshakes... hindi rin namin tinodo at may mga exam pa.

*Sa mga Avo parties... teka... wait... may nagdadala ba kasi ng alcoholic drinks sa Avo parties?! WALA! Ang babait kasi eh! Hehehe!

Pero okay lang naman... I won’t say na wala akong social life... Kasi naman talagang hindi ko feel ang beer, wine... hindi ko feel masyado ang amoy at lalong ayoko ng lasa.

Going back to our Pier One drinking experience... Naka-discover kami ng masarap ng drinks ni Momon... (Pero siguro wala pa rin ‘to sa mga ibang ini-inom ng mga friends dyan.)

Fave ko na ngayon yung Tequila Rose! May hint ng strawberry at tamang tama lang ang presence ng alcohol. Kulay pink pa! Yung Long Island na kay Momon, okay ang lasa at masarap ang pagka-mix din. Kaya lang feel ko, marami pang masarap dito. Ti-nry din namin yung Mudslide, okay lang naman.

Pero feel ko... hindi pa rin ako magiging mahilig sa alcoholic drinks. Kasi naman ako ang laging designated driver, at hindi talaga ako mahilig sa mga mapapait at mababaho. Pero, don’t get me wrong, I think dapat pa rin akong magkaron ng experiences sa mga ganitong drinks... kailangan yan sa social life!

Kaya tara! Try pa tayo! Ano bang masasarap ng drinks, cocktails, long drinks, whatever? Ano ban yung mga Diaquiri? Ano ba yung mga nakikita natain na staple na mga Screwdriver, Zombie, Weng Weng, Amaretto, at kung anu-ano pa!? Ano bang masarap?!

Tapos pag nagkita-kita tayo... try natin lahat!

Mean Students

Ang saya saya mag-reminisce ng mga memories sa eskwela... di ba?
E naaalala n’yo pa ba yung mga kalokohan ng teachers n’yo na talagang tumatak na sa inyong mga kamalayan!? Something like these...

-----------------------------------
Isang hapong sinermohan tayo ni Ma’am Hilario dahil sa ginawang letter ni Bennet...

Ma’am Hilario: Ikaw ba yung gumawa ng sulat?! Ano yung nakalagay don na naka-enclose sa COLON!?

Do you mean PARENTHESIS Ma’am?

-----------------------------------
Isang beses na nagpapa-exam si Ma’am Villaluna...

Ma’am Villaluna: Ok... everybody please refrain from cheating. Capital C-H-E-A-T-I-N-G. Refrain!

Ahem... buti na lang hindi spelling contest ito.

-----------------------------------

Kayo... kwento!

Koko Krunch!

Happy birthday to my best friend, Bennet!

Ang aking Koko! Love you so much!

Wala lang!

Gosh guys! Wala akong magawang update!
Yun kasing mga naiisip ko na topics ay parang kailangan na matagal akong mag-compose at damdamin ko talaga. In the words of Momon... i-keser! E wala akong time!

Meanwhile... ito muna.
Share ko lang yung mga pics namin sa Chowking leafleting. Wala lang!




Here are the models at Rufino Pacific Tower in Ayala...
Tama bang hindi alisin ang marker ng wet floor bago magpicturan?!

Tapos a Pacific Star...
Sayang kasi inulan kaya di sila naka-pwesto sa mga sidewalks. Mas marami sanang nabigyan.

Then meron din sa Makati City Hall...
Dito madaming tao talaga. Kaya lang wawa ang girls kasi medyo nababastos sila ng mga dirty old men!

Yun lang.
Masaya sila kasama... madadaldal. Kinukwento nila yung mga experiences nila sa iba't ibang activities. May 4 days pa kaming naiiwan, Monday to Thursday. Buong araw akong wala sa office!

After this... antabayan n'yo kami sa QC, San Juan, Camanava, Rizal at Marikina!
Dial 702-8888, Chowking Delivery! Tarush!

702, double 8, double 8... Chowking Delivery!

Isang buwan na naming tina-trabaho ‘tong project namin sa Chowking. Hanggang ngayon ay hindi pa kami nakaka-pagsimula! Hindi ko na iku-kwento kung anong mga aberya na inabot namin... pero ito ang pinakamalaking dagok...

Nung nagpick-up kami ng leaflets kahapon, ready na kami magdeliver sa mga buildings na pumayag na iwan na lang namin sa mga mailboxes at lobby guards nila ang leaflets. Naka-ayos na ang route, naka-ready na ang letters... syempre inayos na namin kasi yun ang trabaho namin e.

Pagkatapos mag akyat-baba ng utility namin sa maliit nilang service elevator, at nai-load na ang mga mabibigat na bundles sa aming car... binuksan ko ang isang pack...

ROAR! Hindi pa naka-fold ang leaflets! ONE HUNDRED TEN THOUSAND LEAFLETS ANG KAILANGAN NAMING I-FOLD. 32,200 DAPAT READY NA BY MONDAY! Pakshyet!

Syempre, hindi naman namin pwedeng sabihin sa Client na, "Hoy, di ba spinecify na namin na dapat pag nag-pick up kami ng leaflets ay ready to deliver na?! Hindi namin trabaho ang mag-fold!" Ayayayayayay...

Oh well... nahanapan na namin ng paraan... pero talaga namang ang laking issue sa office kahapon ang dinulot ng leaflets na yan!

Sana man lang may pa-consuelong buchi!

Hay... Zzz...

When was the last time you did something for the first time?

Nitong isang gabi lang ay nagpunta ako sa Elements of Body Care sa may Magiting St., Teacher’s Village. (Plugging!) Binigyan kasi ako ng Tita ko ng gift certificate for a body scrub and facial as a gift for my graduation. Buti na lang nga at na-avail ko pa dahil mage-expire na s’ya.

My golly! Ang saya saya pala magpa-spa! Kaya naman pala ang daming mga naa-addict talaga! Ang kaisa-isa ko kasing experience sa spa ay yung nagpa-massage ako sa Celebrity. Syempe astig don, kaya lang di ko masyadong na-feel kasi medyo mahal. Mas type ko pa i-consume ang fees sa pagba-badminton at swimming.

Kahapon… syempre masarap at maganda ang experience! Libre e! Hehehe…
Pero kidding aside … talagang very relaxing s’ya. Pag pasok mo pa lang sa pinto ay ume-effect na agad ang aromatherapy. Yung body scrub naman, aside from it’s cleaning purposes can double as a soft massage. Hindi mo rin kailangan mag-worry na yucky yung skin mo or mataba ka kasi madilim naman ang rooms at very discreet din ang mga employees. Habang naka-wrap ka ay pwede kang matulog dahil very soft ang lighting at may sounds ng water at piano. Zzz…

Ang astig din nung steam sa umpisa para mabukas yung pores mo. Para kang Imuthis dahil ulo mo lang ang hindi nakapasok sa isang box na mainit na mainit. AS IN tutulo yung pawis mo na para kang naliligo! O di ba…parang nabawasan ka na rin ng onting weight! Hahaha… asa pa!

As for the facial, okay naman s’ya. Pero I still prefer yung facials sa Luz Facial Care (Plugging again!) Kasi sa Elements, mas priority nila ang i-pamper ang face, i-relax at i-soften. Sa Luz naman, mas nadadama mo talaga ang cleanliness ng mukha. Yun bang pag labas mo don, sure ka na malinis talaga ang mukha mo. Hindi rin sila dependent sa mga machines kaya malayong mas mura sa Luz! (Ros, stock holder ka ba sa Luz?!)

Hay… sure ako na babalik ako! Pero matagal pa ‘yon kasi pag-iipunan ko pa. Ta-try ko rin ang iba pang mga treatments para naman madalas kong masasabi na, ‘I did something for the first time…’ again and again and again.

Mymah

I’ve been trying to write this entry for months now... Sa totoo lang, unang entry ko pa lang iniisip ko na kung paano ko gagawin ang entry na ‘to. Di ko ma-gets kung bakit hirap na hirap ako magsulat tungkol sa isang taong iniisip ko sa bawat segundo ng buhay ko.

Kasi naman! Ninakaw yung one liner ko! Para sa kaalaman ng lahat, akin yung “Mymah, you know your place in my life.” Sa lahat ng gusto ng pruweba, punta kayo sa CMC library, at hanapin n’yo ang thesis ko.

HAAAY... This entry is just so difficult... iniisip ko pa lang yung mga gusto kong sabihin, naiiyak na ko. AARRGGHH! I want my Mymah!

Grabe... ang dami kong gustong i-kwento at i-share... pero hindi ko makaya! Para kasi ‘tong yung song na “You are Everything” ng Stylistics. ... each face that I see brings back memories of being with you... You are everything, and everything is you. Naaalala ko rin yung isang movie ni Drew Barrymore, yung “Riding in Cars with Boys.” Sabi kasi ni Drew, minsan daw mahal na mahal natin ang isang tao... na sobrang hindi na natin maintindihan yung pagmamahal natin sa kanila. Yun bang kailangan hindi natin i-describe or i-quantify kung gano natin sila kamahal... kasi pag ginawa natin yon... malulunod tayo sa sarili nating emosyon. Sakto... ganon na ganon ang nararamdaman ko ngayon. Tsaka... parang ayoko yatang “i-reduce into words” kung gano kaimportante sa buhay ko ang Mymah ko. Ewan ko ba... parang naglalaban yung damdamin ko. Gusto kong i-share sa lahat pero hindi ko makayanan!

Sorry Mym... nagiging walang kwenta ang entry ko tungkol sa’yo. Walang justice! Siguro... simple lang naman e. (Oh my gosh... naiiyak na ko...) Ganito lang yun Mym...

Walang isang tao na hindi makakapagsabi kung gano mo ko pinapasaya at kung gano ako nagpapasalamat na nandito ka. Alam ko na araw-araw mong naririnig at nadadama to sakin, pero kalahati palang yun sa tunay na nararamdaman ko. Tama na sakin yung magkasama lang tayo, magkatabi at nag-uusap, nagluluto, kumakain, nagbabasa, nanonood ng TV, naglalaro, kumakanta, naglalakad, tumatawa, umiiyak, nagna-nap, nagli-linis, naga-aral, nage-exercise, nagma-maneho, nagba-bakasyon, nagta-trabaho, nabubuhay kasama ang mga kaibigan at pamilya, at nagmamahalan.

Alam ko na alam mo na, pero uulitin ko pa rin...
Mymah, you know your place in my life.

Pahingi ng Pang-gasolina!

Nakuha ko lang 'to sa blog ni Dea, sabi ko, "Ma-try nga!"
Tingan n'yo ang results! Nakakatawa, nakakaloka at nakaka-intriga!
Iisang tao, iba-ibang pangalan, aba, iba-iba din daw ang patutunguhan! Wahaha!
Syempre, pinakamagandang result yung Ros, so ibig sabihin dapat yun ang i-embody kong pangalan.

Tingan nga natin at inspeksyunin isa-isa. Hahaha, kinarir!

Ros Highway Contentment Meadows 7 Tower of Commitment 18 Study Hall 59 Bog of Eternal Marriage 124 Bewilderment Avenue 462 Please Drive Carefully

Username:

Where are you on the highway of life?

From Go-Quiz.com

Di ko masyadong gets yung STUDY HALL. Hindi ba kakadaan ko lang doon? At bakit BOG ang marriage ko?! Hehehe! Oh well, parang feeling ko mag-stop na agad sa Contentment Meadows. Okay na ko don!

Mymah Highway Family Farm 5 Confusion Lane 21 Valley of Depression 46 Bankruptcity 156 Childbirth Hospital 211 Please Drive Carefully

Username:

Where are you on the highway of life?

From Go-Quiz.com

Uy! Mymah, pati ikaw kasali dito. Anong kapalaran natin?
FAMILY FARM!!!Pressure! Pero bakit ganon... parang after non, walang katapusang kabaliwan muna ang dadaanan bago makarating sa Childhood Hospital!
Dito ako talagang natawa!

Tootsie Highway Valley of Depression 7 Wealthville 14 Bankruptcity 51 Confusion Lane 164 Lake Love 519 Please Drive Carefully

Username:

Where are you on the highway of life?

From Go-Quiz.com

At eto naman ang aking di masyadong kilalang identity. Parang feel ko makarating sa Wealthville! Pero dapat di na ko tumuloy pa sa Bankruptcity! Kundi lagot!

Kayo, try n'yo rin!

Wahaha!

Eksena:
May batang nakahiga sa kama at nanginginig. Pumasok ang kanyang ate, nagulat, at nagmamadaling at tinawag ang kanyang nanay.

Ate: Inay, inay! Nanlalamig po si Buboy!
Inay: Nanlalamig si Buboy! Bakit nanlalamig si Buboy?!

Ate: Kasi po tumutulo ang bubong!
Inay: Tumutulo ang bubong! Bakit tumutulo ang bubong?!

Ate: Kasi po, hindi pa po naaayos ni Itay!
Inay: Hindi pa inaayos ng Itay! Bakit hindi pa inaayos ng Itay?!

Ate: Kasi hindi pa po dumadating si Itay!
Inay: Hindi pa dumadating ang Itay! Bakit hindi pa dumadating ang Itay?!

Sinampal ng Ate ang kanyang Nanay!

Ate: Tumigil ka! Bago kita masampal!

--------------------------

Hehe! Try n'yo i-dramatize!

A Tribute

There are things in life that make you realize that you are truly blessed. It may be different for every person: a good job, a nice car or a happy family. It could be anything.

Mine would be having these people as friends.
Sino sila? Let me introduce you.

Simple lang naman e…
Kampante ka pag sila ang kasama mo. Hindi mo kailangan manimbang, hindi mo kailangan mag-ingat sa mga masasabi mo. Alam mo ring walang masamang mangyayari, safe na safe ang feeling, at kung may di inaasahang kaganapan, alam mong aalagaan ka nila.

Lagi mo silang maaasahan, nandyan sila parati. Ilang beses mo mang hingin ang tulong nila ay hindi ka mabibigo.

Nire-respeto rin nila ang pribado mong buhay. Hindi nila tinatanong ang mga bagay na alam nilang dapat ay sa’yo lang. Pero kung ibabahagi mo sa kanila ang iyong mga sikreto, makakaasa kang pag-iingatan nila ang mga ito.

Malayo man kayo, hindi nababawasan ang pag-aalala n’yo sa kapakanan ng isa’t isa

Tanggap nila ang iyong mga kahinaan at pinupunan ito sa kanilang sariling paraan. Hindi rin sila nasisilaw sa iyong mga kakayahan, at tinutulungan ka pang pagyamanin ito.

Higit sa lahat, alam mong hindi kumpleto ang buhay kapag wala ang mga kaibigan mong ito. Ang mga kasiyahan at pagsubok mo, gusto mong ibahagi sa kanila, dahil karugtong na sila ng iyong pagkatao.

Dahil sa kanila, may ipag-papasalamat ka sa araw-araw.

Hay… Kaya naman if there’s one thing I wish for every person I know, it is that they find true friends like I have found mine.

And finally realize that they are truly blessed.

“Tita Tootsie! Tita Tootsie!”

Sobrang okay lang sakin mag-byahe ng 6 hours para lang umuwi sa Pangasinan/or 25 hours papuntang US (yabang!) para lang makita at matawag na Tita ot Auntie Tootsie. Ang saya-saya makita ng mga lumulundag na bata na naghihintay sa pagdating mo.
Sa laki ng pamilya namin sa Padua side, marami na akong mga maliliit na pamangkin sa pinsan. Sa bahay, pictures nila ang screen saver namin. At kapag nagkikita-kita ang angkan, keber na ko sa ibang mga kapamilya, sa kanila lang ako naka-focus. Let me introduce you.

Si Jesse Andre, 5 years old, ay ang little dalaga namin. S’ya yung batang alam na maganda s’ya kaya demure at laging naka-ayos. Minsan pa nga raw, ayaw n’ya masyado kumain kasi daw baka s’ya tumaba. Pag wala sa mood, hindi ka n’ya papansinin, magtataas lang ng kilay sa mga tinatanong mo sa kanya. Pero kapag naman ok na kayo, ang dami n’yang kwento! Pinaka-favorite ko sa kanya ay yung pag nagpa-kiss ka sa kanya, sa lips ka n'ya iki-kiss. Sobrang sweet!

Si Jan Misaela, 4 years old, ay mahilig sumayaw at kumanta. Minsan nagdemo s’ya ng Choopeta at Walang Sabit dances. Nahawa na rin s’ya sa ate n’ya na demure kaya nung kasal ng cousin ko (flower girl s’ya) game na game s’ya sa pag-pose. Dahil sa kanya ay hindi ako masyadong naka-kain kasi pinakita n’ya sakin yung mga beauty preparations n’ya. Pasimple pa, sabi n’ya, “Naka-stockings ka?” Ako naman, “Oo. Bakit?” Bigla s’yang ngumiti at sabi, “Ako rin!” Tapos tinaas n’ya ng onti yung skirt n’ya tapos naka-stockings nga! With pink baby doll shoes!”

Si Danielle, 7 years old... ay Ate Danielle pala, (kasi ate na raw s’ya e.) ang pinaka-una kong pamangkin na naging close talaga ako. Mahinhin, sobrang bait at thoughtful. Minsan nagpabili s’ya sakin ng stickers, tapos gusto n’ya bilhan ko rin yung younger sister n’ya (si KC) para hindi raw ma-sad. Tapos gumawa kami ng artwork kung saan nilagay n’ya rin lahat nung stickers. Tapos, binigay n’ya sakin, gift raw n’ya, may kasama pang bubbles. Hay... hindi ako mauubusan sa kwento sa kanya. Sad nga lang kasi nasa States s’ya at kaya hindi kasing lapit ni Andre at JanJan. Minsan, naluluha ako dahil miss ko talaga s’ya. Nung pag-uwi nga nila from US, akala ko hindi n’ya ko maaalala. Pero pagka-kita pa lang namin sa airport, tumakbo s’ya tapos niyakap n’ya ko agad, “Auntie Tootsie!”

Si Kate or KC, 4 years old, ay namaos na sa kaka-ngawa. Super iyakin! Super lakas at matinis ang boses. Baby pa lang s’ya inalagaan ko na s’ya. For several weeks, ako nagpapalit ng diaper n’ya at nagpapatulog. Kaya naman may special bond na ko sa kanya. Nung lumaki na s’ya naging sobrang kulit! Pag nasa car kami, lagi n’yang gustong umupo sa lap ko, para raw makita n’ya yung labas. Wais din s’ya kasi minsan nag-uusap kami tungkol sa isang toy na gusto n’ya pero wala kami, ganito:
KC: Do you have that? Do you want it? I can buy one for you.
Autie Tootsie: Yeah? Do you have any money?
KC: I don’t have any money in my pocket. I don’t have any pocket!
Autie Tootsie: Where are you gonna get the money?
KC: (Mischievous look) I’ll show you where!

Si Matthew Genry, 5 years old, ang kaisa-isang boy para sa entry na to. He’s so gwapo. Typical boy, sobrang makulit, energetic, takbo nang takbo pero super sweet din. Mahilig s’ya sa mga toys kaya pag tumatawag Daddy ko sa kanila, wala na s’yang ibang alam kundi magpabili. Madalas ayaw n’yang magpayakap, pero isang beses habang naglalaro kami sa kwarto n’ya pinalabas n’ya yung mommy n’ya sa kwarto tapos kiniss n’ya ko sa cheek. Nahiya s’ya e.

Hay... I can go all day talking about these cuties. Kapag uwi ko nga from Pangasinan, wala na kong ibang kinuwento kay Momon kundi sila. Pag sad din ako, iniisip ko lang sila, masaya na ko. Sana wag pa sila lumaki para sila yung mga flower girls at ring bearer sa kasal ko. Sigurado ako, sasabihin ng mga tao na ang cute cute nila.

Hay... miss ko na sila lahat. Mag-iipon ako ng money para mabilhan ko sila ng magagandang gifts para sa Pasko. Tapos yayakapin nila ko at iki-kiss! Hay... okay na ko don!

Smilies

Uy! I got new smilies sa aking tagboard.
Gamitin natin! Go crazy!
Tag kayo ha?!

P.S. Walang kakwenta-kwentang post ito.

Yikes! 22!

Nyak! Nagbirthday pala ako!
Pag birthday mo kasi... nagkakarason ang mga tao na magsend ng message sayo. Sobrang saya! At sobrang thankful naman ako. Kaya...

Sobrang thanks sa mga JASMS classmates ko! Nadia, Lenina, Nina and Ina! (Okay... Nasense n'yo ba ang ka-freakihan ng mga pangalan nila pag pinagsama-sama? Hehe!) Grabe! Salamat sa pag-alala. Ang tagal na natin magkakaka-kilala! (Rhyme!) You've known me through the best and worst.

Sa mga friends ko sa Avo! Hay... what can I say... iba kayo! Thanks so much!
Kay Abel! Sobrang thank you talaga!
Erick, Andrea, Princess and Mak, thanks sa pagbisita at sa pagbati!
My thesis partners! Jen and Bop, love ko kayo!

Sa mga super friends ko... Jen, Vincent, Rhea, Ben... alam n'yo na yun! Saan next nating adventure!?
Mym... all birthdays okay? Mwahmi!

Hay... isang taon na naman ang nakalipas!

Cellphone Chikka!

Friends! I need your help. Reply kayo ha?

Okay... I'm just about due to buy a new cellphone. Yung kasing 7650 ko ay nalaspag na; and my 3315 is no longer as handy with the things I do these days. Here's where you come in. Tulungan n'yo sana ako sa pagpili ng bagong cellphone na bibilhin.

My requirements:
I need something with a good amount of memory. Yun bang kahit sobrang dami na ng numbers ay hindi pa rin stressed.
Since camera phones are in, I just want something with good resolution. Wag naman kagaya nung mga 7210 phone na yucky (Sorry sa Tatay ko.)
I also would like something na magaan, at hindi bulky. Medyo nadala kasi ako sa 7650 dahil ang hirap n'ya ihandle.
Syempre, kailangan matibay. Yung kahit ilang bagsak ay okay pa rin, at hindi ka kakabahan mawawarak s'ya agad.
Maganda rin kung di gaanong flashy. Yun bang kahit nasa labas ka or nagco-commute, hindi nakaka-draw ng attention. Nakaka-stress kasi pag ganon e.
At sana... okay naman ang price. Something that's worth the money.

At the moment, I have this preference for the Nokia 6600. Naaliw kasi ako sa phone ni Vincent. Okay ang resolution (nakatapat sa 7650), magaan at malaki ang memory. Cool pa lalo yung sa kanya kasi ang daming applications. Kaya lang naisip ko... ang dami nang may ganon, tsaka medyo luma na s'ya. So... ano kaya?

Masyado bang madaming ek-ek? Pagpasensyahan n'yo na. Sana makapag-suggest kayo ng mga phones na pwede. Mag-review din kayo ng mga ibang phones na meron kayo.

Please friends! Aasahan ko kayo!

Harry Potter and the Half-Blood Prince

WARNING: Medyo may SPOILER

Sa totoo lang, ayoko sanang gawan ng entry to... pero hindi ko kaya!
I'm so hurt! As in napapanaginipan ko pa rin! Pag gising ako, yun ang naiisip ko.
Ang sakit ng mga pangyayari! Hindi ko matanggap! Ayokong tanggapin!
Iniisip ko na lang na siguro babalik din s'ya kagaya ni Gandalf... or kung hindi man, ito ay dahil kailangan talagang harapin ni Harry si Lord Voldemort na mag-isa.
Either way... mami-miss ko s'ya! Siyet!

Calm down Ros... Really. Tingnan mo na lang muna ang iba-ibang covers... Relax.

Hay, walang effect.

It still really bothers and amazes me kung pano umandar ang storya mula nung mga batang adventurers lang sila sa Sorcerer's Stone hanggang sa mga teens na sila na naghahandang pumatay dito sa Half-Blood Prince. In my opinion, hindi na matatawag na children's book ang Harry Potter. (Kaya mga kids, amina lahat ng mga kopya n'yo! Hehe!)

Actually, nung una kong nakuha ang book ko, ayaw ko pang basahin sana, sobrang sad kasi talaga pag nauubos na yung pages... pero s'yempre gusto ko rin namang matapos. At naisip ko pa, pag natapos ko na, dalawang taon na naman ang hihintayin ko para makapagbasa ulit. Tapos pag dumating na yung book na yun, yun na ang katapusan. Hay... ewan ko ba.

Sobrang confused talaga ako ngayon... at talagang naapektuhan ako. Kaya titigilan ko na 'tong entry na to kasi kahit ang daming nasa isip ko... wala akong maisulat. Kaya rin ang gulo-gulo 'tong entry na to... pagpasensyahan n'yo na.

I'm sure kahit mukhang OA ay maiintindihan naman ako ng mga ibang Harry Potter fans d'yan. Alam kong hindi ako nag-iisa. (Sabay iyak! Huhuhu!)

Mr. Peter Rabbitt

Bilang isang Broad student noon, merong mga assignments na kinailangan naming pumunta sa TV stations para manghingi ng lumang scripts o kaya mag-interview ng mga media practitioners chenes. Nang minsang pumunta kami sa Kapamilya channel upang humingi ng script kay Mr. Peter Musngi (VP for Radio, if I’m not mistaken) ay kulang na lang ay ipagtabuyan kami ng guard. Sabi ba naman sa amin, “Mga hija, (Ros, Mae-ann and Raech), alam n’yo bang si Mr. Musngi ay isa sa mga big boss dito? At hindi n’yo s’ya basta basta makaka-usap.” As in bawal pumasok. Ni anino namin ay bawal lumampas sa mga rehas ng gate nila. Ok fine!

Pero ngayon… si Mr. Musngi na ang tumatawag sa akin! Textmates pa kami!
Naks naman! Yes, the mother voice of Channel Two. S’ya mismo, yung naririnig n'yong nagvo-voice ng lahat ng plugs, commercials ng channel two!
THE Peter Musngi. The one and only Peter Rabbitt!

Lagi kasi namin s’yang talent sa voicing ng mga AVP namin. Alam n’yo bang talagang astig s’ya dahil isang basa lang n’ya sa text, perfect na ang delivery, with all the pauses, the stresses at kung anu-ano pa! All the drama and the subtleties, nandon na lahat. Kaya naman for a mere 15 minutes of voicing ay kumikita na s’ya agad ng 8,000 pesos!

Kakaiba talaga nung una kong na-meet si Sir Peter (hehe, feeling close). Parang may out of the body experience ang boses n’ya. Never ko pa kasi na-associate ang boses n’ya sa kahit sinong tao. Kaya nga nung nagrecord kami, pumikit na lang ako para hindi ako madistract. Aside from that, mabait s’ya, very friendly at mabilis magreply ng schedule n’ya. Minsan, s’ya pa ang nagco-confirm.

Hmpf! Kainis talaga yung guard na yun!

Shakey's V-League Championship

The third set was the real clincher. From then on, na-sense ko na definite nang matatalo ang UST. After around 20 dead locks, natapos din ang set with 30-28. LaSalle showed complete composure as UST gave up set points due to unnecessary errors! And when the UST squad started the fourth set, completely deflated, they brought with them a quiet resolve to easily hand over the championship to LaSalle.

The De LaSalle Lady Archers deserved every bit of their victory. I was really impressed by several of their players. I commend Maureen Penetrante. Grabe and depensa n'ya, ang galing n'ya mag-block and she led her team very well. Michelle Carolino, well, what can I say... feeling ko ang bigat bigat ng palo n'ya. Yun yung tipong maaalala mo yung feeling forever sakali mang maputo mo kahit isa lang sa mga M-9 spikes. Charmaine Peñano, the libero, iba s'ya, she's so fast and effective. Di talaga n'ya tinatantanan yung bola. Aside from these three, there were also their other reliable players, Desiree Hernandez and Manilla Santos. Si Santos, parang cute na cute ang lahat sa kanya kasi di s'ya kasing tangkad pero ang taas tumalon at ang lakas din pumalo. Their settter, Chi Saet, is definitely a talented setter; hindi s'ya flashy, but she distributes the ball very well.

As for UST, talagang na-disappoint ako. Sa totoo lang, sa UST talaga ako kampi.

I'm sorry, but I'm not truly impressed with the performance of Roxanne Pimentel. The announcers kept on putting her on a pedestal. Tuloy, it got so high that she landed so hard. Basang-basa ng mga LaSalle yung running spike n'ya, at wala s'yang depensa sa likod, kaya kailangan tuloy s'yang palitan ng libero. Okay lang naman yun kung magaling yung libero ng UST, e hindi gaano e! The last two points for LaSalle in the fourth and final set was due to Roxanne Pimentel's errors. And mind you, this was exatly like last season's championship match.

Masasabi ko pang tunay at malayong magaling si Mary Jean Balse kaysa kay Pimentel. Si Balse, may depensa at may variety and mga palo. Naiinis din ako sa UST dahil ang dami nilang errors, lalo na sa mga instances na hinding hindi pwede magkamali. RALLY POINT PO TAYO. Kapansin-pansin din na parang hindi sila all-out sa laro. Di sila nagda-dive at minsan naku-kuntento na lang sa pago-over ng bola. Nasayang tuloy ang efforts nila Joyce Pano at Venus Bernal. Hay... ganon talaga.

Oh well, anuman ang resulta, masaya pa rin ako sa V-League. Sana magtuloy-tuloy to sa isang professional volleyball league dito sa Pinas.

Sali!

Tagboard Issues

Mga kaibigan! Kailangan ko po ng inyong comments.
What do you think of the new location of the tagboard?

Medyo napilitan akong ilagay s’ya dito kasi ayaw n’yang mag-stay sa sidebar. Pag nilagay s’ya doon ay lumilipat ang sidebar sa baba at nasisira ang buong layout.

Kaya lang may doubts or reservations ako sa paglalagay ng tagboard dito. Para kasing natatabunan n’ya ang mga posts at nawawala ang essence ng ating mga blog.

Siyet! Ang drama. Tagboard lang kinakarir! Potah!
Kayo, ano sa tingin n’yo?

Pero kung may solution kayo at alam n’yo ang way para mailagay ko nga s’ya sa sidebar… e di mas maganda.

The Pain of Being Wise

Ang sakit ng WISDOM TOOTH ko!

Sa totoo lang, hindi ito ang first time na sumakit ito. Pero this time around, hindi ko na talaga nakaya at dumulog na ako sa aking beautiful dentist na si Dra. Aurie. (Plugging: She’s a great dentist, sobrang bait at kinakantahan ka pa habang may procedure. Her clinic is in East Maya St., Philam. Kung kailangan n’yo ng dentist, chika n’yo lang sakin. Hehe.)

Anyway... ang sabi n’ya... dapat raw tanggalin ang mga wisdom teeth ko. Normal lang naman daw ang sumakit ito, pero medyo mas masama yung sa akin dahil namamaga ang gums. Yikes!

Pero hindi pa ko mare-relieve agad kasi makakapagpa-surgery lang ako pag pwede na akong mag-leave ng four days. At bakit? Kasi, mamamaga ang mukha ko after the operation. At syempre, mago-groggy pa ko with all the anesthesia.

Malamang sa August na to matatanggal.
For now, magiging addict muna ako sa mefenamic acid. Waah!

Primetime Bida and Contrabida: Imang and Nea

May bago na kong favorite show! Kampanerang Kuba!

Sobrang aliw ang soap opera na ito. Ang ganda ng pagkasulat at pagkaka-direct at pati ang pagkaka-act. Pinakabilib ako lalo sa mga Location Managers nila. Ang ganda ng Nagkarlan Church at ang astig ng water falls sa bahay nila Pablo (Luis Manzano).

Ang galing din ng mga artista. Si Jodi Santamaria who plays the antipatika Veronica, seems so natural; e samantalang pag napapanood mo s’ya sa Perfect Moments, napaka soft-spoken n’ya. Syempre, hindi na rin naman matatawaran ang acting abilities nila Eugene Domingo, Malou De Guzman, Eula Valdez, Jaime Fabrigas at syempre ni Jean Garcia.

As for Anne Curtis’ performance, I can safely say that she’s very good. Tanggal ang mga kaartehan n’ya at hindi masyadong obvious ang pagkabaluktot ng dila n’ya. Bagay din sa kanya yung pagiging mabait-pero-palaban na ugali ni Imang. At perfect talaga s’ya kasi, pag pinapangit, pangit talaga, at pag pinaganda, magandang maganda talaga!

Sobrang inaantabayanan ko na rin ang pagdating ng mga ilang characters, specifically, Lorenzo (Christian Bautista) and Luke (Patrick Garcia). Halata bang may pagka-boy crazy?

Ito pa! May palaisipan ako. Sino ba yung alalay ni Martin (Jomari Yllana). Simula pa nung magpremier ang Kampanerang Kuba sinusubukan na naming s’ya i-place. As in di ko talaga matukoy. Kung sino man ang nakaka-alam, i-chicka n’yo sakin!

Sa kabilang banda, medyo imbyerna naman ako sa “Ikaw ang Lahat sa Akin.” Kaloka!

Halos walang pinatutunguhan ang storya at paikot-ikot lang. Minsan, tumtagal ang isang story angle ng 5 days, pare-pareho lang naman ang usapan, iba-iba lang ng location.

Example, palagi nalang nagsisigaw si Nea (Claudine Barretto) kay Jasmin (Bea Alonzo) ng “Daisy, Daisy, ang Ate Nea mo to! Ang Ate Nea mo to!” Minsan sa labas ng bahay nila Jasmin, minsan habang hinahabol ang bus, minsan naman habang hinahabol ang kotse, minsan pa habang nasa labas ng school. Ano buzz?!

Sana lang talaga umayos ang script. Ang gagaling pa naman ng artista. Imagine, Deither, Angelica, Bea, Shaina, John Lloyd and syempre, si Claudine! Not to mention ang mga veteran actors na sina Carmie Martin, Nonong Buencamino, Tirso Cruz III, Jaclyn Jose and Hilda Koronel! Aba, walang makakapula sa mga acting abilities ng mga ‘to!

Hay… mabuhay ng mga TV addicts!

Sali na rin ako!

Lagi naman akong late sa mga ganitong kachuvahan! Sa Friendster nga, less than 120 pa lang ang friends ko.

Although dati ko nang alam ang concept ng blog, naghe-hesitate pa rin ako dahil hindi ko naman type ipaalam sa lahat ang nangyayari sa buhay ko. Contrary to my image na napaka-ingay at puro kwento, those truly close to me can attest that I’m very secretive about my life. (Naks! Feeling artista.)

Also, I didn’t actually think that my thoughts on things would matter to people, enough for them to visit my blog. Sayang lang ang space kahit na ba sa infinite universe ng buong ka-blogan. Nakakatakot din maging madrama o self-righteous--na sa kababasa ko rin ng mga blog ng iba ay napansin kong medyo madalas mangyari.

Pero, sadyang effective ang peer pressure at bandwagon effect. Sabi nga ni Momon, wala namang masama. Advice din n’ya na wag maging diary-type kundi maging topic-centered ang entries. And through this, malay n’yo, maimprove ko pa ang writing skills ko.

Hmm… mas may sense. Galing talaga ng Mym ko.
Nagpromise din s’yang laging magbabasa ng blog ko. So, okay na!

Naku… t’yak magiging struggle to. Sana suportahan n’yo ko!